Zaterdagochtend, 21 februari 2015: wedstrijdnummer 118425 staat op de rol.
Het voetballen gaat door. Dat is op zich al een overwinning, want de weerberichten van de dag ervoor waren niet best; de kaart van Nederland leek ingekleurd te zijn door een enthousiaste kleuter met alleen een blauwe stift.
In de kantine zijn de jongen al druk bezig met de wedstrijd…bij het tafelvoetbal. Blijkbaar krijg je een punt als de bal in de meisjeswc belandt. Na het verlossend seintje van Tonny, verdwijnen de hoofdrolspelers richting catacomben. Ze maken zich op voor de strijd.
De spelers komen het veld op, volgestouwd met inspirerende en opzwepende woorden van de coach. Jurre, Kasper, Jonathan (aanvoerder), Jetze, Luca en Bruce worden versterkt door Mick en Sven. Ze spelen tegen Waardenburg-Neerijnen-Combinatie. Die zijn al vroeg vertrokken vanaf “De Korte Woerden” richting Eethen, voor een lekker potje voetbal.
Om 9.15 trappen ze af. Het spel begint met aftasten. Over en weer worden ballen onderschept, kwijtgeraakt, weggeschoten en gemist. Langzaam krijgt WNC vat op de wedstrijd. Meer duels worden door hen gewonnen. Toch lukt het onze jongens om soms een speldenprik uit te delen; een schot van Jonathan, een onderschepping van Luca, steekpasses van Jetze op de hardwerkende Sven.
Terwijl het in de dug-out gaat over zwangerschap en erwtensoep valt GDC aan, met Jetze aan de bal, Bruce die diep gaat en Sven die afleidt. Bruce krult de bal uiteindelijk in het doel. Het is 9.30 en 1-0. Maar de euforie duurt kort. Meteen na de aftrap volgt een afstandsschot van WNC. Jurre vist een moment later, nog beduusd, de bal uit het net. 1-1. En het is 9.32 uur.
Al vrij vlot volgt de 1-2. Na een mislukte ingooi, tikt de tegenstander zich vrij eenvoudig langs de verdediging en wordt de bal vrij cool en beheerst langs onze goalie getikt.
Onze GDC-ers zijn mat in de eerste helft. Ze proberen wel te combineren, maar er is geen geestdrift, elan. De overtuiging hangt in de kast. Ik weet niet welke opzwepende woorden er gevallen zijn, maar ze zijn niet in vruchtbare aarde gevallen.
Helaas, de schoten van Mick, de rushes van Luca, Bruce en Sven, de kilometers van Jetze, het verdedigen van Kasper en Jonathan en het keepen van Jurre ten spijt; met de rust staat het 2-3 voor de ploeg uit Waardenburg. Want gelukkig wist Jonathan de bal nog links in het doel te schieten.
De tweede helft is nog geen 20 seconden oud of beide teams hebben al een kansje gehad.
Uit de kleedkamer is duidelijk een meer gedreven team gestapt. In alle ogen zien we de wil om te winnen. Gelukkig, misschien komt het nog goed…
Jurre verricht verscheidene reddingen, Bruce blijft lekker storen, Mick is gevaarlijker dan ooit en Luca lijkt sneller dan zijn schaduw (er schijnt nog steeds een zonnetje).
Maar helaas. Een corner van WNC lijkt er in één keer in te vliegen. Andere beweren dat de bal nog getoucheerd werd. Welke versie ook waar is…het staat 2-4.
De strijd die volgt is heftiger dan voor de rust. Het begint wat op die nieuwe film “Michiel de Ruijter” te lijken. Ook opa Bouman (die zou een goeie Michiel kunnen spelen) moppert op iedere overtreding of stilstaande situatie. De irritatie dat het niet lukt, neemt toe. Ook bij de spelers.
We krijgen nog een penalty, maar die gaat mis. Jona raakt vervolgens geblesseerd, maar voegt zich niet lang daarna weer in het veld. Kasper maakt zich een keer boos. En die Mick en Sven blijven maar werken…knap hoor.
WNC weet nog één keer het net te vinden. En Jona sluit de score af. Einduitslag 3-5.
Slotconclusie: Het spreekwoord wat hier het beste bij past is: een goed begin is het halve werk.
Als we beter waren begonnen, hadden we er 6 gescoord en was het 6-5 geworden.
Zet dat tafelvoetbalspel maar midden op het veld, dan komt het goed!
