Lang is het me gelukt om het voetbal niet te missen. Alles is inmiddels op orde in en om het huis. Maar vannacht kwam GDC voorbij, in een mooie droom. Zeker geen nachtmerrie! Ik droomde van een zaterdag van ochtend tot avond met alles erop en eraan, heerlijk!
Er zijn mensen die ik begin te missen, die ik eigenlijk niet hoor te missen. We zeggen wel eens ‘ik mis die tijd wel met jou’ tegen iemand die je misschien wel wekelijks ziet, of in elk geval soms.
Tegen GDC zeg ik nu: ik mis je, en hoop dat ik je weer snel zie!
Soms zijn dromen denk ik gedachten die nooit uitkomen. Misschien een soort onvervulde wens? Kan zijn dat ik de realiteit niet onder ogen wil komen. Maar na m’n droom denk ik ” het zou toch kunnen?”
De wonderen zijn de wereld toch niet ineens uit? De COVID19-pandemie is nú de realiteit, op dít moment. Maar op een gegeven moment zal het een moment in ons leven zijn, níet ons leven. Dan kan ik / kunnen we stoppen met missen. Ik mis de entree, het looppad, kantine, velden, jeugd zien voetballen, meiden en jongens, onze senioren, ons vlaggen-schip, de coniferen hagen, maar vooral de mensen: de GDC-ers, de voetbal-klets, zelfs die van mijzelf als het later wordt.
Ik probeer van het missen maar wensen te maken. Ik wens dat we elkaar weer gaan ontmoeten, ieder met zijn verhaal. Zodat we kunnen luisteren naar die verhalen, en dan dus de draad weer oppakken!! Nieuwe belevenissen, nieuwe geborgenheid, en ja vooral nieuwe klets …..
De magneet GDC is echt nog láng niet uitgedoofd, we zijn hem enkel aan het opladen. En wat zal hij ons trekken, tot ziens langs de lijn of onder het afdak, tot in de kantine of aan de entree. Oké nog effe missen dan, maar over een tijdje zeggen we: “ga dè mee naar GDC?”
Groeten, Chris
