Het is 8 november 2014. Het is wat kil, maar niet zo koud als afgelopen dagen. Op de wegen liggen nog plassen, te wachten op verdamping. De rijp ligt op het gras en de zon schijnt. Het belooft een mooie dag te worden, qua weer.
Noad is de tegenstander van vandaag. Voor de derde keer. De eerste keer hebben we verloren. De tweede keer speelden we gelijk. Een logische gevolgtrekking is dat we deze keer zullen winnen. Hopelijk weten de spelers dit niet…
Kasper vraagt een slok koffie bij het ontbijt, zodat ie ‘wakker blijft’. Is dit een goed teken of juist niet? Hij krijgt geen slok koffie, wel cruesli (met chocolade).
In de kantine verloopt alles ontspannen en gezellig. Een goedemorgen, een bekertje koffie, wat vragen en antwoorden, etc. Al snel klinkt het signaal voor vertrek. In de auto bij Jozina (ik hou soms van risico nemen) geniet ik van de mooie zonsopgang. Hier hoor ik het nieuws dat ‘haar Joost’ friet heeft beloofd. Ach, denk ik, je moet ergens beginnen om later betaald voetbal te kunnen spelen…
Terwijl onze spelers omkleden, drinken de supporters een bakkie koffie. De tweede van die dag.
Arno meldt dat hij de hele week gezocht heeft naar het verslag van de vorige wedstrijd. Die is er niet, is het antwoord. ‘Mooie boel!’ en ‘Hoe moet dat nou?’ prevelt Arno. Hij krijgt geen antwoord op die laatste vraag en laat het maar zo.
Sil, onze jongste supporter, heeft een duidelijke mening in de zwartepietendiscussie; hij heeft chocolademelk gekregen en alleen zijn mond is nog maar te zien. De rest van zijn gezicht ziet zowat zwart van de chocolademelk.
Om 8.20 uur stappen onze gladiatoren het veld op voor een (korte) warming-up. Ook wij stappen de frisse lucht in.
In de dug-out is het goed toeven. De zon (inmiddels al wat geklommen) schijnt vriendelijk op ons neer en stemt ons gemoedelijk. Even worden herinneringen opgehaald; oud-spelers als Jan en Stefan komen langs. ‘We spelen met veel elan’…ach, we missen hem wel.
Luca is aanvoerder. Mooi. Dat is in ieder geval een strijdvaardige kapitein in de strijd. Ook Noad heeft een aanvoerder. Hij is ietsjes groter dan (als?) Luca. Moeten we ons zorgen maken? Is dit een duidelijk voorteken? Het lijkt er wel op.
Als de wedstrijd begint, lijkt Noad de overhand te krijgen. Maar de eerste corner (met een c, adviseert Henry van Dijk) is voor GDC. Nadat de corner is afgeslagen, krijgt Jonathan de bal en dribbelt zoekend rond. Hij speelt Tim aan, die op zijn beurt Jesse bedient, die vervolgens Jetze in stelling brengt. Jetze schiet…jahaa! Doelpunt! Eén-nul voor ons!!!……….
…..Nee, da’s gelogen. Het schot van Jetze ging mis. Helaas.
Als de wedstrijd 7 minuten oud is, stelt Sil de vraag. ‘Mag ik chips?’. Op dat moment stijgt gejuich ten hemel, want het is een nieuw record. Zo snel is het woord ‘chips’ nog nooit ter sprake gekomen. Sommigen zaten op deze vraag te wachten; de weddenschappen die afgesloten zijn, worden vereffend. Volgende week weer nieuwe kansen.
Na mooie steekpasses van Luca en Jetse, is er een corner voor Noad. Die wordt door Tim en Jonathan weggewerkt.
Onder het motto: je moet gebruiken wat je hebt, kegelt Kasper de aanvoerder van Noad met zijn kont om. Wietse betitelt dit als ‘een superduel’. Ook Tim gebruikt zijn lijf als wapen en draait behendig zijn tegenstander het bos in, terwijl hij zelf hierna ervandoor gaat met de bal.
Jetze frommelt zich, in duel, door naar voren en legt de bal links in het doel. Was het een handsbal? Geen idee en eigenlijk maakt het nu niet meer uit: om 8.41 uur staat het 0-1 voor ons.
Achterin is het opletten geblazen, want een counter is zo bekroond met een doelpunt.
Gelukkig staat Jurre op doel. Als hij niet altijd de aanwijzingen opvolgt, die vanachter het doel als spervuur op hem worden afgevuurd, is hij een goede doelman. De adviezen van goedbedoelde vaders verschillen soms wat van inhoud: “links, rechts, nee toch links. Gooien, trappen, nee toch gooien”…
Dan wordt het smullen geblazen; we zien een aanval over vele schijven (het lijkt wel sjoelen). Jesse speelt op Luca, Luca speelt op Jonathan, die speelt op Jetse, die uiteindelijk op Tim. We eindigen voor de doellijn. Helaas niet eroverheen…jammer.
Jurre keept tot op dit moment onberispelijk. Met Kasper en Jonathan voor je, zou iedereen zich als een vis in het water voelen.
Tim, Bruce, Jetze en Luca zijn om de beurt heer en meester op het middenveld.
Afmaker Jesse maakt het geheel gewoon af. Wat een mooi team.
De E1 heeft een goede dag, concluderen de supporters. Meteen wordt nagedacht wat die ochtend de oorzaak zou zijn geweest, om deze staat van dienst te bereiken. Het mooie weer, geen slok koffie, de beloofde friet?… helaas…het antwoord blijven we schuldig.
Neemt niet weg dat GDC nog steeds van de ene aanval in de andere schiet.
Soms weet Noad door te breken voor ons doel en dat zijn toch nog hachelijke momentjes voor de wat oudere, fanatieke toeschouwers.
Vanaf het moment dat Bruce ingezet wordt, is die jongen meteen actief en nuttig.
Na wat rondtikken geeft hij de bal (bewust of onbewust) aan Tim, die er 0-2 van maakt.
Een neutrale toeschouwer zag een prachtige pass, maar Jozina is alles behalve neutraal.
Bruce wordt betiteld als ‘onmisbaar’ (wat feitelijk klopt en voor iedere speler geldt).
Om de context compleet te maken: een minuutje eerder (voor dit doelpunt), kreeg Bruce nog het advies om te gaan douchen, als ie zo doorging…
Gertjan coacht Jurre als een gediplomeerd keeperstrainer: vol passie en advies. Na een goede, stevige uittrap van onze goalie, ligt de bal al snel voor de schoenen van Jesse. Die tikt op Jetze…er volgt een onnavolgbare mooie solo. Hoe onthoudt die jongen al die bewegingen in de goede volgorde? Helaas, hij vergeet één ding en dat is scoren. Een goede actie, die helaas niet beloond wordt met een goal. Jammer.
De conclusie wordt nog een keer trots herhaald: GDC E1 oogt fris en gretig. Da’s mooi om te zien.
Ook Noad klopt soms aan de deur, vooral met hun corners.
Maar helaas voor de tegenstander, vandaag is het zo’n dag waar alle dingen wèl lukken.
Daarom adviseer ik Sil om nóg een zakje chips te vragen en ik ga vanmiddag toch maar een staatslot kopen, wie weet.
Jona, Jurre en Kasper zijn sloten geworden, waar niemand de sleutel van heeft. Bij Bruce, Jetze, Luca en Tim straalt het plezier en de ijver ervan af. En bij Jesse lukt het zelfs een paar keer door de benen van de tegenstander te spelen. Er wordt stevig geduelleerd, snel gehandeld en simpel aangespeeld. Dit is de formule om kampioen te worden, ik weet het zeker!
Dan is het, na 25 minuten plus twee tijd voor koffie (en aanmaak voor onze helden).
Op weg naar de kleedruimte wordt er gewaarschuwd voor overmoedig en gemakzucht; we zijn er nog niet, er kan nog van alles gebeuren, blijf zo voetballen en nog meer van die gevleugelde uitspraken waar iedereen van weet dat er waarheid in schuilt.
Bij de start van de tweede helft ogen de jongens fris en fruitig. De ‘thee’ smaakte goed en Wietse en Tonny zullen hun zegje gezegd hebben. Ook de supporters worden door Arno naar buiten gedirigeerd, na een verkwikkende bak koffie, gepaard met het advies de jassen dicht te doen.
We zijn nog maar net aangekomen bij het slagveld, als we Luca zien uithalen. Hij laat de bal kennismaken met de lat. Dit schot verdiende een mooier lot. Luca lijkt soms ons geheime wapen; zo’n kleine, rappe jongen met een enorme schotkracht. Verrassend, hoor.
Al snel blijkt dat GDC besloten heeft de goede lijn van de eerste helft door te trekken. Is friet toch een goede motivator? Of is het de snack, die er inmiddels als bonus bij is beloofd?
Door een beangstigend stevig blok van Kasper, stoomt Jonathan op (met bal). Jesse ontvangt de bal, zo’n beetje OP de achterlijn. De balgoochelaar houdt de bal een aantal seconden zelfs wonderlijk binnen de lijnen, totdat een speler van Noad er een corner van maakt. Tim en Bruce zijn beweeglijk voor het doel en stomen op naar de eerste paal, zodat er ruimte bij de tweede paal ontstaat. Slim gedaan, maar jammerlijk wordt deze aanval afgeslagen.
Wat Jonathan vanmorgen heeft gegeten, weet ik niet, maar ik wil het recept; die jongen is onvermoeibaar. Jesse z’n bewegingen zijn zo onnavolgbaar, dat sommige supporters even moeten gaan zitten van duizeligheid.
GDC dicteert het spel, maar de aanvallen monden niet uit in doelpunten (wat uiteindelijk de bedoeling is). Een afstandsschot van Jonathan, een hoge bal van Bruce, rushes van Tim en Jetze. Het ziet er allemaal goed uit, maar het biedt geen soelaas.
De komst van (Aviko-) Joost, in fel oranje jas, betekent de ommekeer. De komst van deze ‘patatjesbaron’ veroorzaakt een ‘boost’ in het spel. Na een goede ingooi van Bruce en een puike voortzetting van Luca, lukt het Jetze om te scoren. De 0-3 zit in de pocket!
De (goede) keeper van Noad is aangeslagen en krijgt verzorging. Jozina roept wat bemoedigende woorden en Arno applaudisseert sportief voor de keeper. Sportief…maar (eerlijk is eerlijk) dat gaat makkelijker als je voorstaat.
Noad prikt nog sporadisch door de verdediging. Een wit-rode speler slalomt langs Jonathan, Bruce, Luca en Kasper. Wat op zich al knap is. Zijn gezicht vertoont even een glimp van hoop, als hij dichter bij ons doel komt. Maar al snel verandert dat in teleurstelling, als hij erachter komt, dat die groene muur, die op hem afkomt, onze Jurre is. En die is niet van plan om cadeautjes weg te geven.
Tim wordt losgelaten. Dat geeft een aanvallende impuls. Het is even onduidelijk waar Tim moet gaan lopen, maar het komt goed. De opbouw van achteruit loopt weer wat gesmeerder. Eventjes leek het ‘blind naar voren trappen’ weer de overhand te krijgen. Is het vermoeidheid? Een laconieke bries? Gelukkig herpakken onze Eeëners zich en gaan weer samenspelen.
Jetze zet weer eens een aanval op en zet Tim aan het werk. Die legt de bal terug, terwijl iedereen een schot verwachtte. Jetze schiet…de keeper redt…en Tim tikt de rebound erin. Nul-vier is het resultaat.
Even later jaagt Jesse goed op, waardoor Lastige Luca (zoals de supporters van Noad hem beginnen te noemen) de bal verovert. De rest van de aanval ontgaat ons, want we ontdekken dat Sil geen sokken aanheeft. “Daarom was ie vanmorgen zo snel klaar”, verklaart Gertjan (zonder streepje).
Hierna volgt het onbesuisd inglijden van Jonathan, waardoor hij de tegenstander en zichzelf bezeert. Een afstandsschot van Noad, die Jurre ‘vliegend’ pareert, waarna Bruce in een fractie van een seconde moet beslissen de bal over de eigen achterlijn te werken. Gertjan heeft het laatste niet gezien, want hij staat nog starend na te mompelen: ”Zag je dat…Jurre vloog?!” En daarna: “Peter, schrijf op!”
Noad verdient loon naar werken: zij breken door de verdediging. Het lukt GDC nog, om er een corner van te maken, maar uit deze standaardsituatie tikt Noad de 1-4 binnen. Een onoplettendheid? Het begin van het einde? Reden tot paniek? Angst maakt zich meester over de supportersschare. Gelukkig is Tim cool. Hij zet knap door en stelt Luca voor het doel in stelling. Luca scoort de 1-5 in tweede instantie. Rust maakt zich weer meester over ons.
Toch is er aan het eind, sprake van enige verslapping in spel en de aandacht. Het overspelen gaat moeizamer. De oorzaak is tweeledig: Noad zet nog wat aan en berusting heerst in het GDC-kamp.
Er wordt meer gepingeld en weggeramd. Het resultaat is dat Noad de 5-2 kan scoren. Een mooi afstandsschot, kruislings ingeschoten.
Even flitsen woorden als ‘paniekvoetbal’, ‘onder vuur’, ‘overleven’, ‘degraderen’ door de hoofden van de GDC-aanwezigen.
Het fluitje van de scheids geeft rust in de hoofden. Gejuich, blijdschap en bewondering. En terecht.
Er is goed gespeeld. Er stond een (h)echt team, waarvan ieder lid maar één doel voor ogen had; niet het doel van de tegenstander, maar de gezamenlijke overwinning, door werklust en samenspel.
Heren van de E1: hartelijk dank voor dit mooie schouwspel. Keep on the good work! (=ga zo door!)
En voor het team van Noad een geruststelling misschien: er is evenwicht. Eén keer winnen, één keer gelijk en één keer verliezen. Een balans, waar we (let wel: op dit moment) vrede mee hebben.
En dan nu: op naar de friet en de snack! Bedankt Joost.
